“We do not know our own souls, let alone the souls of others. Human beings do not go hand in hand the whole stretch of the way. There is a virgin forest in each; a snowfield where even the print of birds' feet is unknown. Here we go alone, and like it better so. Always to have sympathy, always to be accompanied, always to be understood would be intolerable.” 
― Virginia Woolf, On Being Ill


Başkalarını bırakın kendi ruhumuzu bile tanımıyoruz. İnsanoğlu bu yolu hep birileri ile el ele yürümez.  Hepimizin içinde balta girmemiş bir orman, ve kuşların ayak izlerinin bile görülmediği karlı yerler var. Yapayalnız ilerliyoruz ve böylesi daha iyi. Her zaman hislerimizin paylaşılması, her zaman bir yoldaş bulmak, her zaman anlaşılmak katlanılmaz olurdu.

Dearest,
I want to tell you that you have given me complete happiness. No one could have done more than you have done. Please believe that.
But I know that I shall never get over this: and I am wasting your life. It is this madness. Nothing anyone says can persuade me. You can work, and you will be much better without me. You see I can’t write this even, which shows I am right. All I want to say is that until this disease came on we were perfectly happy. It was all due to you. No one could have been so good as you have been, from the very first day till now. Everyone knows that.
V.”

Sevgilim,
Bana sonsuz mutluluğu verdiğini söylemek istiyorum. Kimse senin yaptığından fazlasını yapamazdı. Lütfen buna inan.
Fakat biliyorum ki bunu atlatamayacağım, ve senin hayatını boşa harcıyorum. Bu delilikle işte. Kimse beni ikna edemez. Çalışabilirsin ve bensiz çok daha iyi olursun. Görüyorsun bunu bile yazamıyorum ki bu haklı olduğumu gösteriyor. 
Demek istediğim şu ki bu hastalık beni yakalamadan önce muazzam şekilde mutluyduk. Kimse senin olmuş olduğun kadar iyi olamaz, ilk günden şu ana dek. Herkes de bunu biliyor.
V.



http://virginiawoolfblog.com/virginia-woolfs-last-day/

Etten, kemikten ibaretim. Kastan.
memelerim var ve bacak aram. Bazen nasıl ayrıldığını bilmediğim.
Bunların önemini hiç anlamıyorum.
Alın etten bedenimi, plastik bi bebek ne kadar hissederse o kadar hissederim.
Zaten açıkçası verecek çok fazla şeyim de yok.
Varlığım fizikselliğime armağan olsun.

"The note to Vanessa read:

“Sunday
Dearest, You can’t think how I loved your letter. But I feel I have gone too far this time to come back again. I am certain now that I am going mad again. It is just as it was the first time, I am always hearing voices, and I shan’t get over it now. All I want to say is that Leonard has been so astonishingly good, every day, always; I can’t imagine that anyone could have done more for me than he has. We have been perfectly happy until these last few weeks, when this horror began. Will you assure him of this? I feel he has so much to do that he will go on, better without me, and you will help him. I can hardly think clearly anymore. If I could I would tell you what you and the children have meant to me. I think you know. I have fought against it, but I can’t any longer. Virginia.”"

Pazar,
Canım, mektubunu ne kadar sevdiğimi bilemezsin. Fakat bu sefer geri dönemeyecek kadar uzaklaştığımı hissediyorum. Artık eminim ki aklımı yitiriyorum. Tıpkı ilk seferde olduğu gibi. Sürekli sesler duyuyorum ve bunu atlatamıyorum. Leonardın her gün, her zaman akıl almaz derecede iyi olduğunu söylemek istiyorum, kimse onun yaptığından daha iyisini yapamazdı. Bu kabus başlayıncaya dek son birkaç haftaya kadar gerçekten mutluyduk. Onu buna inandır lütfen. Devam edip yapabileceği çok şey olduğuna inanıyorum, bensiz çok daha iyi olacak ve ona yardım et. Artık daha fazla düşünemiyorum. senin ve çocukların benim için ne anlam ifade ettiğini ifade edebilseydim söylerdim. Sanırım zaten biliyorsun. Çok savaştım ve buna devam edemeyeceğim.

bi yanım hay adını sevdiğim diyor, bi yanım kızım sen enayisin diyor, diğeri bu işe nası devam etçem, diğeri tedavi olman lazım tüm iyi niyetimle söylüyorum hastasın sen diyor, diğeri kapayın çenenizi diye sesle

HUNTER

Oha lan, iki yıl olmuş. Bana sorarsan en son 6 ay önce falan yazdım. Zaman bir avcı gibi peşimde. Eteğimde. Rüyalarımda.
Asla istenilen gibi bir insan olamayacağım. E asla istediğim gibi de bir insan olamayacağım. E o zaman bu bi boka benzemedi? Çünkü uzlaşmayan güçlü bitch falan değilim. Uyamıyorum da. Hayatımın yarısı kafa dönmesi, bağımlılıklar, kimseyi üzmemek için yalanla geçiyor. Dante gibi ortasında olma şakası yapardım E ORASI BURASI?

Bir daha asla genç olmayacak olmak feci asabımı bozuyor. BOK ETTİM BAYAN. Gerçekten her şeyi mahvettim ya. En çok da kendimi. Bipolarlığım bile mediocre ahaxsgdhj
Mediocre bipolar o gün de insan gibi uyumadan işe gitmiş, hala kontrol sahibi olduğu için yüzünü buzla yıkamış, aydınlatıcalara şükretmiş, günde üç kere falan kusmuştu. Artık kendine fiziksel zarar vermesine gerek yoktu çünkü süngere dönen beyni bunu hallediyordu. Sürekli sağa sola çarpma, orasını burasını yakma. neyse sonra iş çıkısı ailesini aramış 'Ah evet iyiyim, hava da harika", instagrama iki kedi storisi. Kimsenin merak etmesine gerek yok.

Geçen yaz gibi patlamaktan ödümmm kopuyor.
Zaten sürekli korku doluyum. Sürekli korkuyorum. Manik olmadığım her an her şeyden korkuyorum. PIT sesinde dünya yıkılıyor. bunu aklı başında birine anlatamam. Bunu iyiyken kendime bile anlatamam.

SOVOL NOYO BOYLOSON?? SOVOL KONDONO TOPLO:) ay bu çocuk niye böyle oldu, sanki fazla takıyorsun, aslında içmesen, biraz evi topla, ne güzel işin var, henüz geç değil, e isteyince yapıyorsun, ayyy bizi korkuttun. Valla sizi kendimi korkutmuş olduğumun yarısı kadar korkutmuş olsaydım şu an bokunuzun içinde ağlıyor olurdunuz açıkçası. Lan kim böyle bi hayatı ister, gerizekalı mısınız? Niye sürekli sarhoş olmaya çalışıp bok içinde yaşamayı istiyim? Bu sadece bahçeye çıkıp toprağa yatmaktan veya ayak bileklerim kanarken soyunup evde taşa uzanmaktan daha iyi olan seçenek, sorry not sorry. En yakınlarımızı kırmamak için kendimizi sikip atmaya proglanmışız çünkü veya hala kontrolü tam olarak kaybetmediğimiz için. Ama ben kontrolü kaybetmek de ölmek de istemiyorum. Ben ferah balkonlar, güzel kokan mutfaklar, limon ağaçları istiyorum ama kapkaranlığım elime mutfak verin üç günde küflenir, limon ağacı çürür, balkon paslanır.

Evet geleneksel olarak öfkeden suçluluk duygusuna geçtim.

Acilen bişilerin düzelmesine, acilen kendimi kabullenip cimciklemeye, biraz da pişpişlanmaya ve kendime herkese ve dünyaya yük gibi hissetmemeye ihtiyacım var.

Bir de zaman az durabilir mi? Vücudum gevşiyor da.

* bir buçuk saat aralıksız ağlayıp hala insanlarla iletişimm kurabiliyorum MADALYAM pls hsjdkf
Neyse tek gayem sizi idare etmek, ne zaman göreceksiniz acaba?


hmm siz derken:?

koca iki yılı es geçtim neredeyse.
neden?

çünkü bu salıncakta daha fazla sallanamam ve bunu kabul etmek istemiyorum. ,

istemiyorum lan, yüz yaşında kadın, evden çıkıp kaldırımlarda oturuyorum, yüzüm yaş, aklım yok, daha ne olacak, ne?

görünen dünyada her şeyi düzgün yapacağım, o kadarına gücüm var, tam değil ama idare ediyorum. istemem kimseyi yormak çünkü ama patlayacağım evet, artık reddedemiyorum.

napçam lan ben?