"The note to Vanessa read:

“Sunday
Dearest, You can’t think how I loved your letter. But I feel I have gone too far this time to come back again. I am certain now that I am going mad again. It is just as it was the first time, I am always hearing voices, and I shan’t get over it now. All I want to say is that Leonard has been so astonishingly good, every day, always; I can’t imagine that anyone could have done more for me than he has. We have been perfectly happy until these last few weeks, when this horror began. Will you assure him of this? I feel he has so much to do that he will go on, better without me, and you will help him. I can hardly think clearly anymore. If I could I would tell you what you and the children have meant to me. I think you know. I have fought against it, but I can’t any longer. Virginia.”"

Pazar,
Canım, mektubunu ne kadar sevdiğimi bilemezsin. Fakat bu sefer geri dönemeyecek kadar uzaklaştığımı hissediyorum. Artık eminim ki aklımı yitiriyorum. Tıpkı ilk seferde olduğu gibi. Sürekli sesler duyuyorum ve bunu atlatamıyorum. Leonardın her gün, her zaman akıl almaz derecede iyi olduğunu söylemek istiyorum, kimse onun yaptığından daha iyisini yapamazdı. Bu kabus başlayıncaya dek son birkaç haftaya kadar gerçekten mutluyduk. Onu buna inandır lütfen. Devam edip yapabileceği çok şey olduğuna inanıyorum, bensiz çok daha iyi olacak ve ona yardım et. Artık daha fazla düşünemiyorum. senin ve çocukların benim için ne anlam ifade ettiğini ifade edebilseydim söylerdim. Sanırım zaten biliyorsun. Çok savaştım ve buna devam edemeyeceğim.